Het enten is een techniek die al sinds de oudheid wordt toegepast. De eerste referenties dateren uit het begin van het eerste millennium voor Christus in China, en in het Westen uit het klassieke Griekenland. Schrijvers zoals Aristoteles en zelfs Romeinse landbouwschrijvers beschreven het al gedetailleerd wat betreft de technieken die destijds werden gebruikt.
Eeuwenlang werd deze praktijk voortgezet en gestimuleerd tijdens de Renaissance, maar het was pas in de 17e eeuw dat de functie van weefsels in het entproces werd bestudeerd en de basis werd gelegd voor moderne kennis hierover. Vanaf de jaren 20 van de vorige eeuw zijn er al wetenschappelijke beschrijvingen van de enttechniek met een wig, en vanaf de jaren 50 werd het populair bij komkommerachtigen en nachtschadeachtigen.
Technisch gezien kunnen we enten definiëren als een methode voor niet-natuurlijke vegetatieve vermeerdering van planten, waarbij een deel van het weefsel van een andere plant wordt samengevoegd met de al gevestigde plant, zodat ze samen groeien als één organisme. Als belangrijkste voordeel kunnen we benadrukken dat enten het mogelijk maakt om, in één enkel exemplaar, twee compatibele planten te verenigen om zo de voordelen van elk van hen te combineren en te verbeteren.
SOORTEN ENTEN
Het enten door benadering houdt in dat 2 takken vanuit twee hele planten aan elkaar worden gelast. Deze moeten dicht bij elkaar geplant zijn of bij elkaar worden gebracht als ze in potten staan, of een in de grond geplant en de andere in een pot. Om het enten uit te voeren, moeten we in elke tak een snede maken door een paar centimeter schors met wat hout weg te halen, waarbij de verwijderde delen gelijk moeten zijn en op dezelfde hoogte moeten zitten. Vervolgens worden ze samengevoegd door ze in elkaar te passen, waarbij het belangrijk is dat het cambium van de onderstam en het cambium van de variëteit in contact komen. Na het uitvoeren van het bovenstaande wordt alles vastgebonden en bedekt met entwas of entpasta.
Als de verbinding tussen de twee planten tot stand is gebracht, moeten we de plant die we niet willen laten uitgroeien tot stam en takken boven de verbinding afsnijden, maar alleen laten bijdragen met zijn wortels. We kunnen hem met twee voeten laten staan (twee wortelsystemen) om het enten krachtiger te maken, of we kunnen de stam van de geënte plant onder het ent afsnijden. Deze stam kan weer uitlopen en dienen om er een andere wig op te enten.
Bij deze methode wordt het uiteinde van de stam van de onderstam vervangen door een ent met enkele knoppen. Beide moeten een vergelijkbare diameter hebben zodat de schors contact kan maken. De hoofdstam van de onderstam wordt afgesneden en er wordt een V-vormige spleet in gemaakt. De ent, genaamd wig, is een kleine tak met ongeveer twee of drie knoppen. De snede moet schuin zijn, zodat deze in de spleet van de onderstam kan worden gestoken. Om te voorkomen dat ze uit elkaar gaan, wordt de verbinding meestal omwikkeld met een raffia-, katoenen of ander organisch materiaal, of met een lijm of was.
Ook wel genoemd, maakt gebruik van een stuk schors van de ent door het onder de schors van de stam van de onderstam te steken via een T-vormige snede, zodat het beschermd en ingesloten blijft. Het stuk ent wordt verkregen van een jonge tak.
Dit wordt gedaan wanneer de schors gemakkelijker van het hout loslaat, en ongeveer 15 tot 20 dagen na het enten worden de bindbanden verwijderd vanwege het gevaar van verstikking, aangezien de plant groeit. Wanneer de geënte knoppen uitlopen, wordt het bovenste deel van de onderstam afgesneden om hen de dominante tak te laten worden.
